رابطه درمانجو و درمانگر باید چگونه باشد؟ آیا مشاور یا روانشناس باید مثل یک دوست و یک نفر همتا در کنار ما باشند؟ و آیا این همانندی مشاور و مراجع یا روانشناس و درمانگر با درمانجو در فرهنگ ایرانی ما پذیرفته است؟

آیا رابطه درمانجو و درمانگر باید موازی و مساوی باشد؟

آیا رابطه درمانجو و درمانگر باید موازی و مساوی باشد ؟

پاسخ به این سوال در برگیرنده یکی از فاکتورهای مهم درمان است:

اتوریته درمانگر.

اتوریته به معنی اقتدار است.

پیشنهاد مطالعه: روانكاوی و روان درمانی تحلیلی چیست ؟

رویکردهای مختلف روان درمانی تلقی های متفاوتی از این مساله دارند و هر کدام از آنها درمانگر را از نظر اتوریته در جایگاه متفاوتی قرار می دهند.

علیرغم این اختلاف دیدگاهها، مشکلی که عمدتا در درمان پیش می آید این است که برخی از درمانگران قادر نیستند تعادل مناسبی بین مرزهای خود با مراجع و سطح رابطه درمانی، ایجاد کنند.

واقعیتی که بویژه در مورد فرهنگ ما صدق پیدا می کند این است که بسیاری از مراجعان ایرانی در برقراری یک رابطه احترام آمیز با درمانگر و به رسمیت شناختن تخصص و توانایی او بعنوان یک درمانگر از یک سو و داشتن یک رابطه صمیمانه و انسانی با او از سوی دیگر، مشکل دارند.

مشکلی که عمدتا وجود دارد این است که بسیاری از مراجعان وقتی با رفتار ساده و صمیمانه و تقریبا موازی درمانگر روبرو می شوند، نسبت به پذیرش نقطه نظرات و رهنمودهای درمانی او دچار تردید شده و از درجه اعتمادشان به او کاسته می شود.

در واقع در افراد جامعه ما عمدتا این تمایل وجود دارد که افرادی مانند پزشک، استاد، معلم، مربی…، به راحتی آرمان سازی شده و بصورت اتوریته مطلق در آیند.

و اگر افرادی در این کسوت ها( پزشک و روان درمانگر …) تمایل نداشته باشند که اتوریته باشند و طالب رابطه موازی و هم سطح با مردم باشند، این موضوع معمولا مورد استقبال آنها قرار نمی گیرد.

و پیامد این عدم استقبال چنین می شود که از اعتماد مردم به آنها (بعنوان افراد توانمند و با صلاحیت) کاسته می شود.

این مساله که ریشه در نیاز ایرانی ها به مطلق و قهرمان دارد ،عنصری مهم در روان درمانی در ایران است.

نویسنده: کریم افشاری نیا